Dracula. Frankenstein's monster. De onzichtbare man. De mummie.
En natuurlijk de wolfman.
Deze iconische horrorfiguren zijn in de loop van de tijd geëvolueerd en aangepast, en tarten enkelvoudige interpretaties terwijl ze het publiek in generaties lang angsten. Recente voorbeelden zijn Robert Eggers's Nosferatu Reimagining of Dracula, Guillermo del Toro's aankomende Frankenstein -project en nu de moderne kijk op de Wolf Man van Leigh Whannell.
Maar hoe zorgt een regisseur als Whannell de kijkers van vandaag in contact met nog een weerwolffilm, vooral een gericht op The Wolf Man? Meer in het algemeen, hoe maken filmmakers, zoals Whannell opmerkt, klassieke monsters beangstigend en relateerbaar in de 21ste eeuw?
Verzamel je zilver, slijp je inzet en bereid je voor om je te verdiepen in de allegorische diepten van monster mythologie - omdat we Whannell hebben geïnterviewd over de impact van klassieke monsterfilms op zijn werk, zijn benadering van het herleven van geliefde wezens zoals The Wolf Man in 2025, en waarom je zou moeten schelen.
