Tijdens de Dice -top in Las Vegas bespraken de Naughty Dog's Neil Druckmann en Sony Santa Monica's Cory Barlog het doordringende thema van twijfel in game -ontwikkeling. Hun uurlange gesprek had betrekking op persoonlijke onzekerheden, het onderscheiden van levensvatbare ideeën en de uitdagingen van karakterontwikkeling in meerdere games.
Een vraag over vervolgontwikkeling leidde tot een verrassende reactie van Druckmann: hij plant niet van tevoren vervolg. Hij richt zich intens op het huidige project en nadert elke game alsof het zijn laatste is. Elke vervolgideeën zijn organisch geïntegreerd in het huidige werk, in plaats van opgeslagen voor toekomstige afleveringen. Hij legde zijn benadering van vervolgjes uit als een retrospectief proces, waarbij hij onopgeloste elementen en potentiële karakterbogen uit eerdere games identificeerde. Als er geen dwingende richting ontstaat, overweegt hij het verhaal van het personage te beëindigen. Hij noemde de Uncharted -serie als een voorbeeld en benadrukte hun iteratieve benadering van het verhaal van elke game.
Barlog daarentegen onthulde een enorm andere aanpak, die zorgvuldig onderling verbonden verhaallijnen van jaren, zelfs tientallen jaren plannen. Hij beschreef dit als een "gekke samenzweringsbord" van onderling verbonden ideeën, waarbij hij de inherente stress en het potentieel voor verstoring van het verschuiven van teamdynamiek en evoluerende perspectieven erkende. Druckmann contrasteerde dit en uitte een gebrek aan het vertrouwen dat nodig is voor een dergelijke langetermijnplanning, en gaf er de voorkeur aan zich te concentreren op onmiddellijke taken.
De discussie verschoof naar de emotionele tol van spelontwikkeling. Druckmann deelde een anekdote over de gepassioneerde toewijding van Pedro Pascal aan zijn vak, en benadrukte dat de liefde voor het creëren de drijvende kracht is achter hun werk, zwaarder weegt dan de stress, negativiteit en zelfs doodsbedreigingen.
Druckmann's reflectie op zijn carrière -traject, ingegeven door de discussie van Barlog en de recente pensionering van een collega, leidde tot een gesprek over het punt waarop ambitie voldoende wordt. Barlog beschreef openhartig de meedogenloze aard van de creatieve drive, het vergelijken met een onverzadigbare demon die aandringt op constante prestaties, zelfs na het bereiken van belangrijke mijlpalen. Druckmann weergalmde dit sentiment, maar sprak een meer afgemeten aanpak uit, met als doel geleidelijk zijn betrokkenheid te verminderen om kansen te creëren voor anderen om te floreren. Barlog's humoristische reactie, "heel overtuigend. Ik ga met pensioen gaan", gaf een luchtige conclusie voor een diep inzichtelijk gesprek.
