Yoko Taro, de gevierde maker van Nier: Automata en Drakengard , heeft onlangs de diepgaande impact van ICO op videogames als kunstvorm besproken. Uitgebracht in 2001 voor de PlayStation 2, kreeg ICO snel cultstatus voor zijn minimalistische esthetische en suggestieve, woordeloze verhalen.
Taro benadrukte de revolutionaire kernmechaniek van het spel: Yorda begeleiden door haar hand vast te houden. Hij merkte op: "Als ICO je in plaats daarvan een koffer had gedragen, zou het in plaats daarvan ongelooflijk frustrerend zijn geweest." Deze eenvoudige handeling, benadrukte hij, was baanbrekende, uitdagende gevestigde normen van spelersinteractie.
Destijds gaf een succesvol spelontwerp vaak prioriteit aan boeiende gameplay, zelfs met simplistische visuals. ICO gaf echter prioriteit aan emotionele resonantie en thematische diepte boven pure mechanische innovatie. Taro gelooft dat ICO heeft bewezen dat kunst en verhaal een integraal onderdeel van de gameplay -ervaring kunnen zijn, niet louter raamdressing.
Taro noemde ICO 'Epoch Making' en loofde zijn demonstratie van diepgaande betekenis die werd overgebracht door subtiele interacties en atmosferisch ontwerp.
Naast ICO citeerde Taro twee andere invloedrijke spellen: Toby Fox's Undertale en PlayDead's Limbo . Hij betoogde dat deze titels de expressieve mogelijkheden van interactieve media hebben uitgebreid, waaruit blijkt dat videogames diep emotionele en intellectueel stimulerende ervaringen zouden kunnen opleveren.
Taro's waardering voor deze games biedt waardevol inzicht in de creatieve invloeden achter zijn eigen werk, wat de evolutie van videogames onderstreept als een krachtige en veelzijdige kunstvorm.
