De Doom -serie is al lang synoniem met de ruwe energie van metalmuziek, een verbinding die zo duidelijk is als de iconische demonische beelden die zijn universum sieren. Van de vurige kuilen van de hel tot de spookachtige echo's van zijn soundtracks, Doom's esthetische weerspiegelt de intensiteit van bands zoals Iron Maiden, met een visueel en auditief huwelijk dat is geëvolueerd naast het spel gedurende zijn 30-jarige geschiedenis. Deze synergie heeft Doom verschillende metalen subgenres zien doorkruisen, van zijn thrash-oorsprong tot de moderne metalcore geluiden van Doom: The Dark Ages.
In 1993 barstte de originele Doom op het toneel met een soundtrack die sterk werd beïnvloed door de metalen reuzen van de late jaren 80 en vroege jaren 90. Co-maker John Romero heeft openlijk de impact van bands als Pantera en Alice in ketens erkend, duidelijk in nummers als "Untitled" voor de E3M1: Hell Keep Level, die Pantera's "Mouth of War" weergalmt. De score van de game, gemaakt door Bobby Prince, omarmde het thrash-genre en stuwde spelers door de gangen van Mars met dezelfde urgentie als een metallica of miltvuurriff, die perfect aanvulling op de snelle, adrenaline-aangedreven gameplay van Doom.
DOOM: The Dark Ages - Gameplay Screenshots
6 afbeeldingen 
Al meer dan tien jaar bleven de muziek en gameplay van Doom met elkaar verweven, maar de release van Doom 3 in 2004 markeerde een belangrijke verschuiving. Deze game waagde zich in overlevingshorror en vereiste een langzamere, meer sfeervolle soundtrack. Hoewel een eerste plan om Trent Reznor te betrekken, viel door, namen Chris Vrenna en Clint Walsh het over, die inspiratie haalden uit het progressieve metaalgeluid van Tool. Het hoofdthema van Doom 3, die doet denken aan de "Lateralus" van Tool, bood een passende achtergrond voor de griezelige sci-fi-setting van de game, ondanks de controversiële gameplay-mechanica van de game zoals de zaklampbeperking.
Doom 3, terwijl een commercieel succes, vertegenwoordigde een afwijking van de traditionele snelle actie van de serie. Deze periode viel samen met een bredere evolutie in FPS -games, beïnvloed door titels als Call of Duty en Halo, en een vergelijkbare transformerende tijd in metalmuziek. De soundtrack van Doom 3, hoewel niet zo iconisch als het werk van Tool, vulde zijn experimentele gameplay effectief aan en markeerde een gewaagd, indien verdeeld, hoofdstuk in de geschiedenis van de serie.
Na een onderbreking keerde Doom triomfantelijk terug in 2016, gerevitaliseerd door regisseurs Marty Stratton en Hugo Martin. De soundtrack van de game, gecomponeerd door Mick Gordon, was een baanbrekende door Djent geïnspireerde score die perfect overeenkwam met het meedogenloze tempo van de game. Tracks als "BFG Division" werden iconisch en verlegden de grenzen van zowel gaming- als metalmuziek. Deze heruitvinding legde een hoge balk, waardoor de follow-up, Doom Eternal, een uitdagende streven werd.
Doom Eternal, vrijgegeven in 2020, zag Gordon terugkeren, hoewel zijn betrokkenheid werd ontsierd door geschillen met ID -software. De resulterende soundtrack leunde in het metalcore -genre, als gevolg van hedendaagse metalen trends en Gordons werk met bands als Bring Me the Horizon en Architects. Hoewel nog steeds zwaar, introduceerden de muziek en gameplay van Eternal meer experimentele elementen, zoals platformen en puzzels, die enigszins afwijken van de ruwe intensiteit van zijn voorganger.
DOOM: The Dark Ages introduceert een nieuw hoofdstuk en combineert traditionele Doom -gameplay met innovatieve elementen zoals Mechs en Dragons. Het langzamere tempo en de unieke gevechtsmechanica van de game, zoals het door Captain America geïnspireerde Shield, eisen een veelzijdige soundtrack. Nieuwe componisten die de beweging afmaken van zowel verleden als heden metaalinvloeden, met de zware storingen van banden zoals losgeklopt naast thrash -elementen die doen denken aan de originele ondergang. Deze blend is bedoeld om de uitgebreide, brute gevecht van de game te matchen met een soundtrack die van zwaar naar wendbaar kan verschuiven, wat de dynamische aard van de game weerspiegelt.
De evolutie van Doom weerspiegelt de evolutie van metalmuziek, waarbij elke aflevering grenzen verlegt en experimenteert met nieuwe geluiden en gameplay -mechanica. Zoals Doom: The Dark Ages nadert, kunnen fans uitkijken naar een spannende mix van traditionele en innovatieve elementen, waardoor een ervaring wordt beloofd die de erfenis van de serie eert en nieuwe paden smeedt. Of het nu gaat om de ruwe kracht van zijn gevecht of de intensiteit van zijn soundtrack, Doom blijft een hoeksteen van zowel gaming- als zware muziekcultuur.
